"ดีใจมากที่เป็นลูกคนเดียว"
เพราะยิ่งโตขึ้นยิ่งเห็นเลยว่า..แทบจะทุกครอบครัว จะมีลูกรัก ลูกคนโปรด ลูกคนเก่งเสมอ ไหนจะความพี่ต้องเสียสละให้น้อง พี่ต้องยอมน้อง พี่ต้องดูแลน้อง
ประโยคอะไรพวกนี้คือฟังแล้วงงมาก ว่าทำไมคนเป็นพี่ต้องทำตลอด ให้ตลอด เสียสละตลอด และยอมตลอด ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว การเป็น "พี่น้อง" กัน ครอบครัวควรสอนให้ดูแลกัน แบ่งกัน และยอมซึ่งกันและกัน โดยไม่จำเป็นว่าจะพี่หรือน้อง
ท้ายสุดแล้ว..สิ่งนึงที่คุณแม่บอกออนเสมอว่า ในโลกนี้..ไม่มีอะไรใดๆที่เรียกว่า "รักเท่ากัน" ความรู้สึกมนุษย์มันจะมีน้ำหนักที่แตกต่างกันไป ทำให้เรามีลูกที่รักมากกว่าอีกคน มีแมวที่รักมากกว่าอีกตัว ไม่ว่าอีกคน อีกตัวจะทำดีแค่ไหน หรือจะน่าสงสารแค่ไหน สุดท้ายมนุษย์เราก็จะมีความรัก ความชอบให้อีกคนนึงมากกว่าทั้งแบบมีสาเหตุ และไม่มีสาเหตุ
สรุปแล้ว ดีใจมากกกกกก ที่เป็นลูกคนเดียว จบปิ๊ง!
และขอเป็นกำลังใจให้ใครหลายๆคนที่ต้องเจอความรู้สึกต่างๆเหล่านี้ด้วยนะคะ ขอให้เข้มแข็งและผ่านไปให้ได้
ส่วนคุณพ่อคุณแม่ที่ผ่านมาเห็น เข้าใจว่าการรักเท่ากันมันไม่มีทางเป็นไปได้ 100% แต่การดูแล เลี้ยงดู พูดคุย เอาใจใส่ หรือแสดงออกทางความรัก ก็อยากให้พยายามทำให้เท่ากันจริงๆ ไม่ใช่คนนึงรักเว่อร์ อีกคนโนสน เพราะสุดท้ายนั่นคือการทำร้ายจิตใจลูกตัวเอง ทางตรง ไม่อ้อมใดๆ